Wat als dit het is? Geen goed uitgelichte, georkestreerde apocalyps zoals in een film, maar een chaotisch vergaan in het donker. Ergens verderop in de straat valt een scooter om. Het alarm jankt mee met de vliegtuigen die laag overkomen en alles in de strijd gooien om niet door de wind te worden meegesleurd. Regen slaat tegen de ramen alsof het munitie is. Is het omdat ik onlangs moeder ben geworden, dat het einde van de wereld zo dichtbij voelt?

Ik vraag me af hoe lang de baby en ik het samen redden, in het wild, als het daar op aankomt. Wie weet of Vriend nog bij ons terug kan komen. Misschien zijn we al verlaten. In een nacht als deze kan alles kapot.

Weer een harde klap. Het doet de baby niets; zij legt zich toe op eten en slapen. Was dit de iep aan het kanaal die elk jaar schuiner staat, en, zou de wind mijn bijenkasten al hebben omgetrokken? Nu ik het gedacht heb, is het te laat. Kastonderdelen liggen open en bloot in de regen, de bakken zijn van elkaar gekomen, gebroken. Mijn laatste volk regent nat. Uitgebouwde broedkamerramen met hun prachtige, regelmatige wassen kamertjes vol water. Een gore papperige zooi. De wind neemt een deksel op en smijt dat tegen het clubhuis. Zonde, maar als ik er langer over nadenk ook een schone oplossing. Het definitieve einde van mijn imkerschap, ingeluid door iets wat buiten mijzelf ligt. Eindelijk voel ik de slaap over me heen rollen.

Een paar uur later wekt de baby me, ze drinkt haastig en valt halverwege de tweede borst in een diepe, comateuze slaap. Voorzichtig leg ik haar naast me in bed. Van het nachtkastje pak ik een oud imkerboek dat mijn vader tijdens het vorige bezoek heeft achtergelaten. Het heeft de opbeurende titel Bijenhouden met succes. Halfslachtig ga ik door de inhoudsopgave, op zoek naar het stappenplan dat succes garandeert. Ik zou niet de eerste imker zijn die in de nazomer, nadat de volken zijn ingewinterd, op zoek gaat naar goede voornemens. Een nieuwe methode of ander materiaal, iets waarmee het komend bijenseizoen beter zou moeten gaan.